Uchwała Nr VII/52/2024 Rady Miejskiej w Kcyni z dnia 30 października 2024 r. w sprawie rozpatrzenia skargi.

Uchwała Nr VII/52/2024
Rady Miejskiej w Kcyni

z dnia 30 października 2024 r.

w sprawie rozpatrzenia skargi.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. ustawy o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2024 r. poz.1465 ze zm.) w związku z art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks Postępowania Administracyjnego (Dz.U. z 2024 r. poz. 572), uchwala się, co następuje:

§ 1. Uznaje się za bezzasadną skargę z dnia 13 września 2024 r. na działalność Kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kcyni, z przyczyn określonych w uzasadnieniu do uchwały.

§ 2. Zobowiązuje się Przewodniczącego Rady Miejskiej w Kcyni do poinformowania skarżącą o sposobie załatwienia skargi.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

uzasadnienie

W dniu 13 września 2024 r. wpłynęła do Rady Miejskiej w Kcyni skarga przekazana przez Burmistrza Kcyni na działalność Kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kcyni. Zgodnie z treścią art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2024 r. poz. 572) organem właściwym do rozpatrzenia skargi na działalność kierownika gminnej jednostki organizacyjnej jest rada gminy. Stosownie do postanowień Statutu Gminy Kcynia Przewodniczący Rady Miejskiej przekazał pismem z dnia 16 września 2024 r. skargę do Komisji Skarg, Wniosków i Petycji Rady Miejskiej w Kcyni w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego polegającego na zbadaniu zarzutów podniesionych w skardze oraz zajęciu stanowiska co do jej zasadności. Komisja zajmowała się badaniem przedmiotowej skargi na posiedzeniu w dniu 22 października 2024 r. Komisja w oparciu o analizę przeprowadzoną na podstawie informacji zawartych w w.wym skardze, wyjaśnień kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kcyni z dnia 4 października 2024 r. i aktualnie obowiązujących przepisów w materii objętej skargą sformułowała wniosek o uznanie skargi za bezzasadną.

Komisja Skarg, Wniosków i Petycji Rady Miejskiej w Kcyni w pierwszej kolejności wskazuje, że skarżąca w swojej skardze podniosła wobec Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej zarzuty dotyczące realizacji świadczeń z zakresu pomocy społecznej. W trakcie przeprowadzonych czynności Komisja ustaliła, że mąż skarżącej prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe na terenie gminy Kcynia. Warunki mieszkaniowe są dobre.

Mąż skarżącej posiada trójkę dzieci, które nie utrzymują z nim kontaktu. W ramach weryfikacji, ewentualnego zainicjowania w imieniu męża skarżącej postępowania względem jego dzieci – osób zobowiązanych do alimentacji, tut. ośrodek uzyskał odpis wyroku Sądu orzekającego w sprawie zainicjowanej przez skarżącego o alimenty, z którego wynika, iż jego powództwo zostało w całości oddalone. Wobec faktu zaistnienie powagi rzeczy osądzonych, brak było zasadności występowania w jego imieniu przez tut. Ośrodek z kolejnym powództwem w tej samej sprawie, która została już rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem.

Mąż skarżącej ze względu na stan zdrowia objęty jest wsparciem i pomocą tut. Ośrodka w zakresie świadczeń udzielonych mu w formie usług opiekuńczych i pomocy finansowej z przerwą. Jej pobyty były nieregularne, nie na tyle częste, by móc wyegzekwować opiekę nad mężem. W tym czasie skarżąca informowała, że nie zamierza dłużej przebywać u męża i wraca do domu. Żona pozostawiała męża bez opieki, zwłaszcza wtedy, gdy tut. Ośrodka nie był w stanie zapewnić mu realizacji usług opiekuńczych, np.  gdy opiekunka zachorowała i nie było możliwości zapewnienia zastępstwa lub w święta i weekendy i dni ustawowo wolne od pracy. Wiedząc o tym skarżąca potrafiła wyjechać i zgłosić na policję zawiadomienie o pozostawieniu przez MGOPS w Kcyni osoby niepełnosprawnej bez opieki. Skarżąca wielokrotnie oświadczała, że nie może zajmować się mężem z uwagi na stan zdrowia, przedstawiała na ten fakt zaświadczenie lekarskie. Nadto, negowała obowiązek alimentacyjny wynikający z kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Pozwalała sobie na nieodpowiednie zachowanie względem pracowników tut. Ośrodka.

Należy nadmienić, iż opiekunki środowiskowe (w liczbie 14) tut. ośrodka, które świadczyły na rzecz męża skarżącej usługi opiekuńcze w/w okresie od 18.11.2019 r. do 15.03.2021 r. ujawniały, że w czasie ich wykonywania zarówno osobiście skarżąca, jak również jej mąż wydawali polecenia wykonywania czynności wykraczających poza zakres przyznanych stronie usług opiekuńczych, nakazując im m.in. myć okna w całym domu i sprzątać pomieszczenia, z których nie korzysta strona, przeprowadzać czynności porządkowe w piwnicy.

Ponadto, organ ujawnił, iż w/w okresie korzystania przez męża skarżącej z przyznanej pomocy we wskazanej formie, zarówno zachowanie jego jak i skarżącej wobec każdej z opiekunek udzielających tych świadczeń, było daleko niestosowne. Oboje wypowiadając się względem opiekunek środowiskowych zwracali się do nich w sposób roszczeniowy, podnosząc głos, pozwalając sobie na używanie słów wulgarnych i traktując je jako służące, które mają wykonywać każde zgłoszone przez nich żądanie, w szczególności te odbiegające od zakresu przyznanych ówcześnie wnioskodawcy usług opiekuńczych. Powyżej opisane zdarzenia, były przyczyną okoliczności  rezygnacji opiekunek środowiskowych z realizacji usług w tym środowisku.

Ośrodek kierując się dobrem męża skarżącej, decydował się niemniej na ich kontynuowanie, niezależnie jednak, czynił to poprzez dokonywanie rotacji osób wykonujących w/w usługi względem jego osoby, która za każdym razem, poprzedzona była udzieleniem przez pracownika socjalnego tut. ośrodka ustnego pouczenia zarówno samego świadczeniobiorcy oraz skarżącej o indywidualnym zakresie usług opiekuńczych, jak również o sankcji jaką mogą być zastosowane, w postaci uchylenia decyzji przyznającej świadczenie, w przypadku powtórzenia się w/w okoliczności.

W dniu 11 marca 2021 r., do organu wpłynęło pismo jednej z opiekunek, w którego treści w/w poinformowała tut. Ośrodek, o dokonywaniu względem jej osoby przez męża skarżącej zachowań o charakterze obyczajowym. Po przeprowadzonej przez osoby reprezentatywne tut. ośrodek rozmowy z w/w opiekunką, organ zdecydował się o skierowaniu w dniu 11 marca 2021 r., odpowiedniego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa do organów ścigania.

Konsekwencją zainicjowanego przez tut. ośrodek postępowania administracyjnego było wydanie decyzji uchylającej w całości decyzję, na podstawie której mąż skarżącej dotychczas korzystał z usług świadczonych przez tut. Ośrodek. Na skutek odwołania złożonego przez męża skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Bydgoszczy decyzją własną utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Wskazać należy jednocześnie, że zarówno mąż skarżącej, jak i skarżąca nie wykazywali chęci współpracy ani z osobami świadczącymi na jego rzecz usługi opiekuńcze, ani z pracownikiem socjalnym, strona nadto nie podejmowała samodzielnie działań zmierzających do poprawy swojej sytuacji materialnej i zdrowotnej. Na gruncie dokonanych ustaleń, co do faktu samodzielności męża skarżącej, jednoznacznie uznać należało, że wszelkie potrzeby strony, zapewnione były w zakresie własnym oraz jego żony.

Mąż skarżącej wraz z skarżącą zarzucali opiekunkom niekompetencję i brak odpowiedniego wykształcenia. Wszelkie zgłoszenia niezadowolenia z pracy opiekunek wyjaśniali pracownicy socjalni koordynujący pracę opiekunek. W czasie wizyt w terenie nie zauważano zaniedbań ze strony pracowników ośrodka.

Niezależnie, mimo uchylenia decyzji dot. usług opiekuńczych mąż skarżącej miał zabezpieczone wszystkie potrzeby, gdyż usługi opiekuńcze były na jego rzecz świadczone prywatnie. Na co należy zwrócić uwagę, tut. ośrodek partycypował w kosztach tych usług, poprzez uwzględnianie w tym przedmiocie wniosków męża skarżącej o udzielanie wsparcia finansowego, przy uwzględnieniu wysokości wydatków na ten cel przez niego poniesionych  w formie specjalnego zasiłku celowego, który pokrywał 50% kosztów wydanych na prywatną opiekunkę.

W ramach pracy socjalnej zaproponowano mężowi skarżącej uczestnictwo w  projekcie „Dzienny Dom Pobytu w Paterku”. W dniu 7 kwietnia 2021 r., podpisał on umowę z WSG, przedmiotem której było udzielenie na jego rzecz wsparcia w formie usług opiekuńczych w ramach projektu „Dzienny Dom Pobytu w Paterku”, w ramach którego, wnioskodawca zapewnione miał przez 5 dni tygodnia, w wymiarze 8 godzin

dziennie od 01.04.2021 r. do 31.08.2021 r. Początkowo mąż skarżącej z własnej woli, korzystał z tego wsparcia wyłącznie w zakresie dowozu obiadów do miejsca zamieszkania, jednak po upływie kilkunastu dni skorzystał z transportu do miejsca w którym znajdował się Dzienny Dom Pobytu. Mąż skarżącej relacjonując uczestnictwo w projekcie wyrażał zadowolenie oraz chęć podjęcia dalszej współpracy w przyszłości. Podkreślenia wymaga również, że koszt uczestnictwa w tym programie również pokrywany był przez tut. ośrodek, i następował poprzez przyznanie specjalnego zasiłku celowego.

Po zakończeniu okresu zawartej umowy dotyczącej uczestnictwa w Dziennym Domu Pobytu i brakiem możliwości przedłużenia projektu, mąż skarżącej nadal prywatnie zatrudniał opiekunkę, której wynagrodzenie częściowo pokrywał z otrzymywanego na ten cel specjalnego zasiłku celowego przyznanego przez tutejszy Ośrodek. Co istotne, osoba świadcząca prywatne usługi opiekuńcze na rzecz męża skarżącej, również zrezygnowała z ich wykonywania, powołując się okoliczności wcześniej opisane.

Następnie od listopada 2021 roku, pracownik socjalny pomógł mężowi skarżącej w organizacji ciepłych posiłków, były dostarczane przez firmę cateringową bezpośrednio do miejsca jego zamieszkania. Na ten cel, tutejszy Ośrodek co miesiąc przyznawał specjalne zasiłki celowe. Wymaga również jednoznacznie wskazać, że w/w jako klient tut. ośrodka, poza wskazaną powyżej pomocą, uzyskuje wsparcie finansowe w postaci specjalnego zasiłku celowego na pokrycie niezbędnych potrzeb bytowych. Od lipca 2022 r., mąż skarżącej korzysta z usługi teleopieki w ramach programu „Korpus Wsparcia Seniorów” w postaci opaski bezpieczeństwa.

Od 1 listopada 2022r. z uwagi na pogorszenie stanu zdrowia i brak możliwości polegania na długofalowej pomocy skarżącej, ponownie przyznano mężowi skarżącej usługi opiekuńcze. Sytuacja zdrowotna uczestnika postępowania uległa pogorszeniu, gdy w dniu 28.02.2023 r. uległ wypadkowi. Ze względu na brak możliwości zapewnienia uczestnikowi postępowania ze strony tut. ośrodka realizacji usług opiekuńczych w wymiarze i zakresie wymaganym 24h na dobę, oraz uwagi na jego wiek i zdrowie tut. Ośrodek ustalił, że zasadne jest wszczęcie postępowania o umieszczenie w Domu Pomocy Społecznej bez zgody strony.

Dnia 14.02.2024r. przed Sądem Rejonowy w Szubinie w postępowaniu rozpoznanym pod  zostało wydane postanowienie o istnieniu przesłanek do umieszczenia męża skarżącej w domu pomocy społecznej bez jego zgody.

Dnia 26.04.2024 r. tut. Ośrodek wydał decyzję o skierowaniu męża skarżącej do domu pomocy społecznej, od której  w/w odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bydgoszczy, które utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Dnia 29.04.2024 r. odpowiedni PCPR wydał decyzję o umieszczeniu męża skarżącej w domu pomocy, którą należało uchylić z uwagi na niemożność dalszego utrzymywania miejsca tej placówce, gdyż mąż skarżącej mimo postanowienia sądu nie zamierzał w niej się stawić. W związku z tym tut. dnia 29.04.2024 r. Ośrodek wystąpił do Sądu Rejonowego w Szubinie o wydanie zarządzenia o przymusowym doprowadzeniu do domu pomocy społecznej. W związku ze złożeniem przez męża skarżącej wniosku o uchylenie postanowienia dotyczącego umieszczenia w domu pomocy społecznej bez jego zgody, sąd nie wydał ww. zarządzenia. Sprawa jest w trakcie rozpatrywania.

Dnia 11.09.2024 r., skarżąca ponownie oświadczyła (pisemnie), że prowadzi osobne gospodarstwo domowe, u męża przebywa jedynie na duże problemy zdrowotne jej męża. W rozmowach z pracownikami, z biegłymi sądowymi i innymi osobami skarżąca twierdzi z kolei, że opiekuje się mężem, tj. jeździ na zakupy, do lekarzy, pomaga w załatwianiu spraw urzędowych, pomaga w kuchni.

Nadto, należy jednoznacznie podnieść, że Skarżąca była informowana przez pracowników tut. Ośrodka o możliwości złożenia wniosku o świadczenie pielęgnacyjne, a także o aktualnych przepisach regulujących prawo do tej formy wsparcia. Była również informowana, że jeśli zdecyduje się na takie działanie, to przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uzależnione jest od sprawowania faktycznej opieki nad mężem, co z kolei prowadzić będzie do ograniczenia usług opiekuńczych, a nawet uchylenia decyzji przyznających do nich prawo. Skarżąca nigdy nie złożyła wniosku o świadczenie pielęgnacyjne, w związku z czym nie było podstaw do jego rozpatrywania, a tym bardziej do jakiejkolwiek spłaty.

W ocenie Komisji Skarg, Wniosków i Petycji Rady Miejskiej w Kcyni opiniującej przedmiotową skargę, zarzuty w jej treści podniesione nie znajdują potwierdzenia w materiale w postaci dokumentacji spraw prowadzonych względem jej męża. Działania podejmowane przez Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kcyni były odpowiednie, a ich prawidłowość potwierdzona została rozstrzygnięciami innych organów.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Rada Miejska w Kcyni uznała, że złożona skarga jest bezzasadna.

Pouczenie: Zgodnie z dyspozycją art. 239 Kodeksu postępowania administracyjnego - Rada Miejska w Kcyni zawiadamia, że wskutek uznania skargi za bezzasadną, jeżeli skarżący ponowi ją bez wskazania nowych okoliczności - wówczas Rada Miejska w Kcyni może podtrzymać swoje stanowisko (zaprezentowane powyżej) nanosząc odpowiednią adnotację w aktach sprawy - bez zawiadamiania o tym skarżącego.